klimmen en dalen

Na een nacht met onophoudelijke regen in onze tentjes konden we toch ontbijten in een ochtendzonnetje ter voorbereiding op de klim naar de spaanse grens. Van 200 naar 730 meter met venijnige stukken met hoge steigingspercentages. Echter met soepele tred dansten we gebroederlijk naast elkaar naar boven. De laatste kilometer was een zandpad vol met plassen. Onze reisgids noemt het een "vergeten pas". Toen het barre pad overging in een prachtige asfaltweg wisten dat we in spanje waren. Helaas geen foto, want geen bordje. Zodra de afdaling vachter de rug was werden we op een landschap verrast dat lijkt op midden-frankrijk. Een andere verrassing was, ondanks een wolkeloze hemel, een stormachtige wind die ons recht in het gezicht blies. Kleine heuveltjes worden dan steile wanden! In een hostal vonden prima onderdak. We aten heerlijk, bediend door 2 heel aardige goedlachse serveerstertjes. Een prima welkom in Spanje! De volgende dag mooi windstil weer tot het om 11.30 begon te regenen en nooit meer ophield. Voor ons lag een klim van 150 naar 800 meter. Het water kwam met bakken uit de lucht. In een soort trance-achtige tunnel van groen nat gebladerte spetterend water op het asfalt, geheel doorweekt, trap voor trap naar boven. Als verzopen katten kwamen we om 16.00u aan in het eerste dorp met hotel, waar we, hoewel niet van harte, wel binnengelaten werden. In een cafeetje maakten we voor het eerst kennis met heerlijke tapas.
Vanmorgen vertrokken we droog onder dreigende luchten. We klommen naar 1030 m en gingen vervolgens nog enkele keren omhoog en omlaag tussen de 600 en 1000m. Prachtige uitzichten, de meest angstaanjagende donkere wolkenpartijen, maar op wonderbaarlijke wijze hielden we het droog. Wel droog, maar het kwik is niet boven de 10 graden gekomen.
Hier in Manresa vonden we een jeugdherberg, waar ze niet op een jaartje meer of minder kijken. Toen Jan het eenvoudige onderkomen, op aanzienlijke afstand van het toilet, zag, zei hij:"dat is eens, maar nooit meer". We waren 10 minuten binnen toen het enorm begon te regenen, nu al bijna 2 uur aan een stuk. Wij boffen maar weer.
De statistieken: 2105 km in 23 dagen. Gemiddeld zitten we 5u45 in het zadel. De gemiddelde snelheid bedraagt 16 km p u met een variatie van 4,5 tot 57km p u. Lekke banden nog altijd 1. Geen gevaarlijke situaties. Knieen, konten en andere onderdelen blijven het goed doen.
Tenslotte: vrijwel alle spaanse wielrenners (het zijn er veel ondanks het weer) zwaaien of roepen ons bemoedigend toe.